ایستگاه

وقتی نمونه اولیه رو فرستادم، اعتراض کرد که چرا تو یه ردیف هستن. در یک ستون باشن بهتره. خب از نظر من شکیلتر بود. به هر حال عوضش کردم و اون چیزی که می خواست قرار دادم. حالا که دوباره نگاه میندازم، همون شیوه اولی رو انتخاب کرده و در یک ردیف قرار داده.

من یه متنی رو ترجیح میدم که روان باشه و نیاز نداشته باشی برای درک آن انرژی زیادی خرج کنی. البته مخالف متن های معماگونه نیستم. بیشتر در مورد حالت های ساده حرف میزنم. نوشته ای خوبه که سریع و ساده پیش بری. مثل یک یخ که روی سطح آن لیز می خوری، متن هم نباید هیچگونه اصطکاکی داشته باشه.

قبلا برام ابزاری بود برای قدرت نمایی. ولی حالا حس می کنم یک زحمت هستش.

یک حقیقت دیگه که چندین ساله باهاش دست و پنجه نرم می کنم اینه که کار همیشه میوفته دقیقه نود. البته نه به خاطر تنبلی!